Powstanie upadło. Trwa zawieszenie broni. Powstańcy opuszczają schrony i piwnice, schodzą z przydzielonych im odcinków. Wychodzą na powierzchnię. Dopiero teraz widzą, jak wygląda miasto po dwóch miesiącach walk. Kto ma aparat, robi zdjęcia. Wiesław Chrzanowski "Wiesław" z kompanii "Anna" batalionu "Gustaw" ma, więc pstryka. Na placu Dąbrowskiego leży zwalone drzewo. Siadają na nim jego przyjaciele. Pozują. Drugi od lewej to Kazimierz Dąb "Kazik". Czule obejmuje za nogę stojącą obok Henrykę Wieczorek "Heniutę". Ta się uśmiecha. Ma z czego. Pęknięte biodro już się zagoiło. Piąty od lewej to Antoni Dobraczyński "Hel". Też patrzy w obiektyw. I też się uśmiecha, zrezygnowany. Za dzień, za dwa cała piątka pójdzie do niewoli. Na razie się śmieją. Przeżyli.

Wczoraj jest dziś. Przeszłość nie umiera nigdy.

Rzadko zdarzają się projekty, które w tak perfekcyjny i obrazowy sposób łączą czas przeszły z teraźniejszym. Czarno-białe, zadymione i zabarykadowane ulice Warszawy stają się fragmentem tej, którą znamy dziś, po której - często nieświadomi przeszłych wydarzeń i ludzi - chodzimy.

Zdjęcia zrobione przez rozmaite osoby w czasie powstania warszawskiego Marcin Dziedzic w mistrzowski sposób połączył z wykonanymi przez siebie tu i teraz. Wrażenie przenikania się rzeczywistości jest piorunujące. Powstańcy z bronią w ręku mijają na ulicy dzisiejszych przechodniów. Strzelec mierzy z karabinu nad barykadą tuż przy luksusowym lśniącym marmurem i szkłem domu handlowym, współczesna para przytula się przy powstańczej barykadzie.

Fotografiom towarzyszą opowieści Michała Wójcika - niektóre przerażające, jak te o rzezi Woli, wybuchu czołgu-pułapki czy śmierci w kanałach, inne wywołujące uśmiech, jak historia zakonnicy, która usiadła na wybuchającym granacie i... nic jej się nie stało.

Dzięki kolażom Dziedzica i tekstom Wójcika stajemy oko w oko z historią. Nikt nie pokazał powstania bliżej.