Niniejsza książka jest autobiograficznym opisem pobytu w USA, zbiorem wrażeń, anegdot i szczerych wyznań. Autorka opowiada nie tylko o odkrywaniu nowego lądu, ale przede wszystkim o poszukiwaniu siebie, o wewnętrznej walce, ogromnym bólu, podróży do uzdrowienia i miłości.

Intymny reportaż porusza serca w wyznaniach o życiowym chaosie, samotności w otoczeniu innych, samo-nienawiści, pragnienia bycia kochaną.

50% ze sprzedaży książki zostanie przekazane na cele charytatywne wskazane przez Kupujacego.

Fragment książki

Uwiję gniazdko w apartamencie na prerii

Po niespełna dwudziestogodzinnej podróży, w tym niemal dziesięciu ostatnich godzinach w powietrzu, moje stopy w końcu stanęły na stałym lądzie, po którym stąpać miały przez następne 3 miesiące. Lądem tym była Ameryka, ściślej – Ameryka Północ- na, a doprecyzowując – Stany Zjednoczone Ameryki.

Pobyt w USA! Brzmiało to ekscytująco i takie właśnie dla mnie było. Serce kołatało mi w piersi poruszone obietnicą przygody i, choć to może przez chwilę brzmieć dziwnie, niespodzianki. Przyznaję, dopóki nie wysiadłam z samolotu United Airlines, nie wierzyłam do końca, iż moja podróż się uda. Do mojej wyprawy na odległy kontynent podchodziłam jak do czegoś nieosiągalnego. Skoro nie potrafiłam sobie tego wyobrazić, to nie mogło się ziścić! Prawda? Na moje usprawiedliwienie muszę dodać, że w tamtym okresie zauważałam więcej przeszkód na swej drodze niż zatwar- działy pesymista z latami praktyki, wyposażony w najlepszy pesywizor, jaki można sobie wyobrazić.

Szłam korytarzem w gromadzie pasażerów z mojego i innych samolotów, które wylądowały w podobnym czasie. Nie bardzo wiedząc, dokąd właściwie mam się udać, wspierałam się rozmaitymi znakami – oznaczeniami widocznymi na trasie naszego przemieszczania się i zachowaniem podróżnych. W ręku trzyma- łam przygotowany paszport z wizą i dwa wypełnione w samolocie formularze. Adam wspominał mi o konieczności ich wypełnienia, kiedy opowiadał o swoim locie. Byłam w stu procentach przygotowana do udzielenia „poprawnych” odpowiedzi.

Szłam razem z tłumem, czując, jak moje nogi, zniecierpliwione spokojnym tempem, wyrywają się do biegu. Puls w moich skroniach dudnił z każdym krokiem silniej. Niemal słyszałam chaotyczny rytm własnego serca.

Czułam, że mogę przebiec całe mile, mimo wycieńczenia. Wizja zobaczenia ukochanego, wtulenia się w jego bezpieczne ramiona, znalezienia się w czerwonym fordzie mustangu, a później w naszym apartamencie, znanym mi już doskonale ze zdjęć, dostarczała mi energii niezbędnej, żebym mogła dotrzeć do bramek kontrolnych, uśmiechając się uprzejmie do pracowników ochrony – zarówno tego, który weryfikował moje intencje przyjazdu do USA, jak i jego kolegi po fachu, kontrolującego zawartość nadanego bagażu.

— Welcome to the United States — usłyszałam kilkakrotnie.

Blada, osłabiona, w za luźnych jeansach i zbyt obszernym swetrze, wyszłam w końcu z terminalu.