Przedmiotem aukcji jest książka "Wądoły" (MaMiKo 2022). Opcjonalnie z autografem autora.

"Wrocław ma nowego narratora, który ostrzelał swoim czujnym okiem Brochów i okoliczne dzielnice. Te migawki z codzienności tworzą słodko-gorzki kolaż, który boli, wzrusza i śmieszy. Przemysław Walczak przypomina nam, że nawet w rowach, wądołach i na językowych nieużytkach można trafić na prawdziwy diament. W tej frazie warto się przejrzeć" (nota wydawcy).

Debiutancka powieść Przemysława Walczaka. Rocznik 1982. Kilkanaście lat temu związał się z Wrocławiem, gdzie mieszka i pracuje. W młodości ktoś mu wywróżył, że napisze książkę. Potraktował to jako zobowiązanie, bo lepsze są spełniające się przepowiednie.

Fragment powieści: "Postanowiłem zatem napisać, skrobnąć coś własnego. To dobry moment na debiut, najlepszy, bo jeszcze przed czterdziestką. Coś napiszę, skrobnę swojego, co zwycięstwem będzie drobnym mojej woli, a także próżnym wyrazem mej podmiotowości. A nuż chwyci, może nawet trochę zarobię, ale też na to nie liczę. Tylko trzeba o kryzysie cywilizacji, zmierzchu Europy. Może jakiegoś kiedyś Nobla dostanę, to przynajmniej zdążę wydać zarobione w ten sposób pieniądze, bo nad grobem nie stoję. To się dobrze składa, bo mam parę wydatków. Rzucę więc nudną pracę i będę jak ten Balzac, co pisał swoje powieści, mocząc nogi w miednicy zwodą. Tak więc Nobel byłby niezły, choć to już nie ten Nobel co kiedyś. Tak, to przykry przejaw starzenia, kiedy zaczynamy myśleć, że dawniej było lepiej, że kiedyś to były czasy, a dziś to już nie to, że kiedyś wszystko smaczniejsze było (co ponoć jest udowodnione już naukowo, bo zwiekiem kubki smakowe przestają się regenerować), kwiaty pachniały mocniej (powonienie także staje się stępione), dziewczyny były ładniejsze (to akurat dość dziwne, bo wzrok na starość się pogarsza), lata piękniejsze, a zimy mroźne i śnieżne. Nie to co teraz. No, ale wróćmy do Nobla – powiedzmy, że te cztery miliony to już coś na początek, mógłbym więc przybrać odpowiednią pozę literackiego celebryty, opowiadać te farmazony, że jestem bogaty, ale nieszczęśliwy i samotny w tłumie, jak prawdziwa gwiazda, która patrzy na tańczącą, nieprzyzwoicie bogatą i próżną, egoistyczną część ludzkości, lecz tylko patrzy, nie bawi się wraz z nią, bo ta nie chce pamiętać, że ten świat zmierza ku zagładzie, że nieuchronnie się przecież kończy, wchodzi w fazę umierania. Cywilizacja ginie, przemija, a po niej cholera wie, co nastąpi, może nicość. Dobrze byłoby jakąś fundację powołać, może być, że fundację promującą młode talenty, nagrodę dla debiutantów literackich, przekazać na WOŚP egzemplarz swojego wiecznego pióra i książkę z autografem. A może zainwestuję w nieruchomości czy w co się tam teraz inwestuje? Złoto? Intuicja podpowiada mi, że lepiej nie pytać oto doradców inwestycyjnych".