Witam na aukcji wszystkich Szanownych Współużytkowników oraz Urocze Współużytkowniczki. Oferuję zestaw bistów pozwalający na sklejenie figurki Aztec Warriora (G), dzielnego wojownika pragnącego wsławić się bohaterskimi czynami. Wojownik ten zdołał już w swoim życiu pojmać jednego wroga. Uzbrojony jest w macuahuitl lub tlahhuītōlli, odziany jest w kaftan ichcahuipilli. Figurka produkcji Wargames Atlantic.

Wydaje mi się iż zdjęcie dobrze oddaje stan oraz specyfikę sprzedawanego zestawu, dlatego też nie będę się rozpisywał. Figurka nadaje się do różnorakich celów: dla kolekcjonerów, do gier bitewnych, dioram, figurka może być przeznaczona dla dzieci powyżej 12 roku życia (bowiem jest to wiek w którym młodzian powinien wybrać się na swoją pierwszą wyprawę wojenną).

Figurka używana... jako, że dotykałem tego wojownika swoimi grubymi paluchami.

Wojownicy „imperium” Azteków (określających siebie mianem Mexica) , a właściwe Trójprzymierza miast-państw Tenochtitlan, Texcoco (stojącego na czele konfederacji Acolhuacan) oraz najsłabszego z członków miasta-państwa Tlacopan, dzielili się na liczne klasy. Aztekowie znani byli ze swej wojowniczości, ekspansja „imperium” miała na celu zapewnienie dopływu jeńców wojennych którzy mogli by zostać złożeni w ofierze złaknionym krwi bogom oraz nałożenia na podbite ludy obowiązku płacenia danin. Dodać przy tym trzeba, że ofiary z ludzi oraz praktykowany sakralny kanibalizm były przejawami niezwykle rozbudowanych wierzeń religijnych. W uproszeczniu można napisać, że Aztekowie wierzyli, iż świat w którym żyją jest już kolejnym ze światów, wcześniejsze zostały zniszczone w strasznych katastrofach. Natomiast bogowie dla stworzenia obecnie istniejącego świata podjęli się licznych wyrzeczeń i ofiar, częstokroć poświęcając samych siebie. Dlatego też aby odwdzięczyć się bogom, oraz niejako wspomóc ich w podtrzymywaniu istnienia świata należało składać krwawe ofiary z ludzi. Taki był obowiązek Azteków – pomoc bogom w utrzymywaniu świata w istnieniu, brak krwawych ofiar oznaczałby koniec świata, który zostałby zniszczony w kolejnej strasznej katastrofie (która i tak miała kiedyś nadejść – ale wiadomo im później tym lepiej). Natomiast aspekt ekonomiczny, czyli nakładanie danin, które podpite ludy wypełniały przesyłając do ośrodków miejskich Trójprzymierza w formie płodów rolnych oraz innych zasobów pozyskiwanych ze zbieractwa, łowiectwa, czy też wytworów rzemieślniczych pozwalały w szczególności na wykarmienie dużych miejskich społeczności, zwłaszcza tej zamieszkującej Tenochtitlan, które nie zajmowały się na co dzień produkcją żywności. Niektórzy badacze wskazują również, że kanibalizm był tak naprawdę również podyktowany bardziej praktyczną potrzebą zapewnienia wyżywienia licznej społeczności i tylko z uwagi na ciężkość materii został przybrany w religijno-rytualne aspekty.

Dlatego też w wojnach toczonych przez Trójprzymierze chodziło o zdobycie jeńców i nałożenie danin. Przed wojownikami zaś stało podstawowe zdanie którym nie było zabicie przeciwnika, ale właśnie pojmanie go żywcem, co w walce nie zawsze okazywało się łatwym zadaniem. Dodatkowo wskazać należy, że niektórzy uczeni wskazują, że zabicie wroga było uważane nawet za niehonorowe. Pewnym jest na pewno, że ranga wojownika zależała od ilości pojmanych jeńców. Zabicie wroga nie przysparzało chwały z prostej przyczyny, zabitego nie można było złożyć w ofierze bogom podczas rytuału. To zaś z kolei narażało cały świat na zagładę. Wszak bogowie nie żądali ofiar dla siebie ani dla swojej próżnej chwały czy uciechy. Tak świat został urządzony, że to ludzka krew składana w ofierze podtrzymywała istnienie świata. Słońce (Tonatiuh) ją chłeptało by podtrzymać swoje siły, Tlaloc jej potrzebował aby nią zasilony mógł dalej zsyłać deszcz. Bogowie wiele poświęcili dla ludzi, ludzie powinni być gotowi poświęcić się aby pomóc bogom.
Tlamani było rangą nadawaną wojownikowi który pojmał jednego wroga, Cuextecatl natomiast musiał pojmać dwóch wrogich wojowników, Papalotl zaś odznaczył się pojmaniem trzech wojowników. Wojownik Azteków który pojmał czterech lub więcej wrogów (mężczyzn) otrzymywał rangę Cuauhocelotl, miał również prawo ubiegać się do przyjęcia go do jednego z zakonu Wojowników Jaguara (Ocēlōtl) lub Orła . Należy wspomnieć, że niektóre źródła podają, że aby należeć do tego zakonu należało pojmać dwunastu wojowników (jednak większość źródeł podaje liczbę czterech). Do elitarnych należeli wojownicy zwani Cuachicqueh osiągniecie tej rangi wymagało pojmania ponad 6 wrogich wojowników i wsławienia się innymi chwalebnymi czynami. Ubiór różnicował wojowników ze względu na pochodzenie i pozycję społeczną. Wojownicy wywodzący się z ludu mogli nosić ichcahuipilli tylko do pasa i zdobiły ich wyłącznie skóry zwierzęce, podczas gdy szlachta używała ichcahuipilli długich, sięgających czasem do połowy łydek, oraz nosiła ozdoby z piór, złota, drogocennych kamieni. Na wyprawy wojenne chodzili również pochodzący z wyższych kast Kapłani, którzy mieli swoje własne odznaczające ich stroje. Na przykład najwięksi wojownicy-kapłani którym udało się pojmać sześciu albo więcej wrogów byli nagradzani strojem kojota oraz drewnianym hełmem obrazującym głowę tego zwierzęcia. Do najbardziej rozpowszechnionej broni należały proca (Tēmātlatl) zrobiona z włókien agawy, którą ciskano najczęściej kamienie, łuk (Tlahhuītōlli) wraz z kołczanem (Mīcomītl) wykonanym ze zwierzęcej skóry z zapasem strzał (Yāōmītl) z obsydianowymi, kamiennymi lub kościanymi grotami oraz miotacz krótkich oszczepów (Atlatl). Natomiast jako broni do walki wręcz najczęściej używano włóczni (Tepoztōpīlli) o krawędziach nabijanych ostrzami z obsydianu oraz drewnianego miecza/maczugi (Macuahuitl) o krawędziach nabijanych silnie tnącymi ostrzami z obsydianu. Uzbrojenie defensywne obejmowało okrągłe tarcze (Chimalli ), wykonane z twardej trzciny przeplatanej bawełnianymi sznurami. Większość wojowników nosiła rodzaj kaftanu ( Ichcahuipilli) ze skóry podbitej bawełną lub z samej zbitej i mocno pikowanej bawełny, o grubości do półtorej do dwóch palców który absorbował uderzenia maczug lub strzał. Jego długość zależała natomiast od pozycji społecznej wojownika, krótki do pasa mieli prawo nosić wojownicy wywodzący się z gminu, natomiast ci z wyższych warstw społecznych mogli nosić dłuższy. Wojownicy stojący wyżej w hierarchii, jak wojownicy z zakonu Jaguara lub Orła, nosili pełny ubiór (Tlahuiztli), który nakładano na ichcahuipilli, było no zazwyczaj wykonany z bawełny, zaś w przypadku wojowników z zakonu Orła przyozdabiany był piórami. Wojownicy nosili też drewniane hełmy (Cuacalalatli) w kształcie głów jagłarów, orłów, kojotów, w których twarz wojownika wystawała z otwartej paszczy, malowane i bogato zdobione piórami, złotem czy szlachetnymi kamieniami.

Zachęcam Szanownych Współużytkowników oraz Urocze Współużytkowniczki do zakupu, jak również Pozdrawiam.