Na początku XIII wieku pogranicze polsko-pruskie staje się areną coraz gwałtowniejszych walk. Na rozbite na dzielnice piastowskie księstwa coraz częściej i energiczniej najeżdżają nie tylko Prusowie, ale i Jaćwingowie oraz Litwini. Z drugiej strony, ambitni władcy, jak gdański Świętopełk, prowadzą coraz aktywniejszą akcję chrystianizacyjną na pograniczu, pragnąc nie tylko zasłużyć na zbawienie ale i zdobyć bogate terytoria.
Kolejnym graczem w batalii o bogactwa, ziemie i dusze są teutońscy rycerze z Zakonu Najświętszej Marii Panny, którzy w obliczu widocznej klęski w Ziemi Świętej, rzucają coraz większe siły do walki o zdobycie dla siebie miejsca na dzikiej północy.
Rok 1237 jest przełomowym w tej krwawej grze. Statki z krzyżowcami oraz osadnikami lądują nad brzegami rzeki Ilfing, by zająć nowe terytoria i rozpocząć nowe życie.