Od wydawcy:

Nazwa „Żoliborz” budzi w każdym jakieś skojarzenia, najczęściej łącząc się w świadomości z określeniem „zielony” albo „inteligencki”. Dla jednych to tradycje przedwojennej spółdzielczości mieszkaniowej i piękno architektury dla innych heroizm Powstania Warszawskiego, dla jeszcze innych to przede wszystkim „Solidarność”, ksiądz Jerzy Popiełuszko i Jacek Kuroń. Świadczy to o materialnym i moralnym bogactwie dziejowej spuścizny dzielnicy, a jednocześnie o pewnej historycznej amnezji, która spycha na daleki plan inne, równie wspaniałe skarby tradycji. Bo przecież Żoliborz, jak Feniks, odrodził się z popiołów, dosłownie z niczego, i to nie po II wojnie światowej, a po jej poprzedniej, zmieciony w XIX wieku z przestrzeni ziemi przez carskiego zaborcę. Paradoksalnie ostatnie okruchy tego „przedpotopowego” Żoliborza kryje złowroga budowla, której narodziny oznaczały śmierć dzielnicy - Cytadela. W jej wnętrzu jak Jonasz w brzuchu wieloryba, ocalał m.in. 250-letni pałacyk „Joli Bord” od którego wszystko się zaczęło, przynajmniej jeśli chodzi o nazwę tego przepięknego fragmentu Warszawy. A przecież na dzisiejszy Żoliborz składają się jeszcze inne miejsca, nie ustępujące mu barwnością dziejów i historycznym znaczeniem.