Po roku 1945 krajobraz polskich miast i wiosek zmienił się bezpowrotnie. Zniknęły synagogi, mykwy i jatki żydowskie, zarosły kirkuty. Zgasły chanukowe świece i ucichł dźwięk grzechotek w święto Purim. Dzięki książce Anki Grupińskiej ten miniony świat na chwilę znów ożywa w opowieściach.
Bohaterów dwunastu historii łączy to, że dzieciństwo lub młodość spędzili w międzywojennej Polsce, przeżyli Zagładę i w Polsce powojennej zostali. Wiele ich też dzieli. Pochodzą z różnych żydowskich rodzin, zamożnych lub ubogich, tradycyjnych lub zasymilowanych, religijnych, syjonistycznych, bundowskich. Różne są ich doświadczenia i przekonania. Opowiadają po kilkudziesięciu latach o swoim dzieciństwie, o rodzicach i dziadkach, o życiu codziennym i świętach, o szkole, kolegach i nauczycielach. Mówią o czasie Zagłady i często trudnym życiu w PRL. Ich opowieści są ciepłe, wzruszające, tragiczne. Przywołują świat, o którym nie możemy i nie chcemy zapomnieć.