"- Pamiętam - ciągnie trener - że Guardiola nie krył zadowolenia z tego, że Iniesta z nami trenuje. Rivaldo zresztą też. Wyobraźcie sobie, co musiało znaczyć dla dzieciaka to, że znalazł się w jednej szatni z tyloma gwiazdami. Przekaz był więc prosty: "Spokojnie, Andres. Rób, co potrafisz, i tyle. Ciesz się tym, dobra?". Kiedy wyszliśmy na boisko treningowe obok La Masii, nie przejmował się już niczym. Jeśli miał przyspieszyć grę, przyspieszał. Jeśli miał ją zwolnić, zwalniał. Zaskoczył nas. Jedyne, czego nie zrobił, to sam nie poprowadził treningu. Piłkarze patrzyli na niego, a nie na mnie. Był gwiazdą, ale robił wszystko w tak naturalny sposób, z taką skromnością. Rozumiał futbol i filozofię gry Barcelony. Nie mogło mu się nie udać. Wiedział, że dopnie swego."