Wspomnienia Bolesława Wójcika (1912–2001), mjr. rez. Wojska Polskiego i por. Armii Krajowej, składają się z dwóch części. W pierwszej, zatytułowanej Mój kolejarski pamiętnik, autor opisuje pokrótce swoje losy przed wojną: naukę, służbę w WP, a przede wszystkim pracę na kolei. Następnie przedstawia swój udział w wojnie obronnej Polski 1939 r. oraz działalność konspiracyjną w Obwodzie Garwolin ZWZ-AK w okresie do połowy roku 1944.
W 1944 r. Bolesław Wójcik – podobnie jak duża część akowców z terenów II Rzeczypospolitej sukcesywnie zajmowanych przez Armię Czerwoną – został aresztowany i wywieziony do Związku Sowieckiego. Część druga wspomnień Nagroda za Armię Krajową została poświęcona właśnie okresowi internowania w ZSRS. Napisana barwnym językiem, pokazuje życie codzienne tysięcy Polaków w obozach jenieckich: w Ostaszkowie, Riazaniu i Susłongierze.
Bolesław Wójcik uważał, że należy upamiętnić jak najwięcej osób osadzonych w sowieckich obozach. Dlatego już w czasie internowania sporządził listy nazwisk oficerów i kobiet przebywających w obozie NKWD Riazań-Diagilewo (ok. 640 nazwisk). Listy te, ukryte w podeszwie buta, udało mu się przemycić do Polski podczas repatriacji w 1947 r. Dodatkowo – oprócz tych list – w tekście wspomnień autor zamieścił wykaz 107 mieszkańców ziemi garwolińskiej, którzy po 1944 r. byli internowani w ZSRS. Nazwiska podane przez Bolesława Wójcika zostały w miarę możliwości zweryfikowane, dołączono także krótkie notki biograficzne osób pojawiających się na kartach książki.