Najlepsza powieść Marii Rodziewiczówny, nagrodzona w 1888 r. w konkursie Kuriera Warszawskiego . Umiejscowiona na Żmudzi historia zaściankowo-dworska, podobna w klimacie do wydanej niemal jednocześnie epopei nadniemeńskiej Elizy Orzeszkowej. Jak tam, życie bohaterów obraca się wokół jednej tylko sprawy: utrzymania ziemi, dziedzictwa, tożsamości. Piękne opisy przyrody.
Lekko pożółkłe karki, zagięcie na okładce. Wydawnictwo Literackie Kraków, 1977 rok.