Książka Grzegorza Józefczuka: Jeżeli molfar jest po jego stronie. Felietony z „Pisma Folkowego”.
Z posłowiami Alfreda Marka Wierzbickiego i Wiery Meniok. Str. 78.

Na książkę składa się dwanaście felietonów napisanych przez Grzegorza Józefczuka dla „Pisma Folkowego” w latach 2020-2023 (to dwumiesięcznik wydawany przez Akademickie Centrum Kultury i Mediów UMCS Chatka Żaka, kierowany przez Agatę Kusto).
Autor podkreśla, że publikację współtworzą dwa posłowia, pióra prof. ks. Alfreda Marka Wierzbickiego i dr Wiery Meniok. Felietony mają za kanwę podróże autora, festiwal schulzowski w Drohobyczu, a nade wszystko muzyczne konteksty współczesnej kultury ukraińskiej i jej niebywałych postaci jak Serhij Żadan.

Z POSŁOWIA ALFREDA MARKA WIERZBICKIEGO:
Felieton to bardzo swobodna forma, można pisać, o czym się chce, myśl podąża za pretekstem. Jest on zarazem bardzo rygorystyczną formą, wymagającą intelektualnej uczciwości. Opowieść o epizodzie z podróży do Meksyku podpowiada nam, że najważniejsze są relacje międzyludzkie, to wszystko, co możemy sobie dać i wcale nie potrzebujemy wiedzieć o tym, że coś pomiędzy nami się stało. Tym jest kultura we wszystkich swoich przejawach, dzięki którym dochodzi do spotkania, nie ważne czy trwa ono latami czy tylko przez chwilę.
Felietony z tego tomu mają swą głęboką warstwę, która prześwituje pomiędzy relacjami i emocjami. Jako całość są one esejem o tożsamości, której szuka Ukraina walcząca z rosyjskim agresorem.
[…] O czymkolwiek Józefczuk pisze, wiadomo, że w pewnym punkcie dotrze do Schulza. Z pasją autora Sklepów cynamonowych ogląda nowe znaczki sławiące bohaterów wojny, dziarskich żołnierzy, którzy nie przestraszyli się rosyjskiego okrętu na Wyspie Węży i psa Patrona. Bruno Schulz nie przestaje inspirować twórców z wielu krajów, stworzył wszak uniwersalny idiom, podatny na przekształcenia w różnorodnej materii artystycznej: w plastyce, muzyce, teatrze, filmie. Któż z większą znajomością rzeczy może o tym opowiadać, jeśli nie magik z Lublina, który wspólnie z Wierą Meniok, uczoną literaturoznawczynią z Drohobycza, przebywają od lat na „Planecie Schulz”.

Z POSŁOWIA WIERY MENIOK:
Objętościowo nieduże i rzeczowo intensywne teksty. Intrygują czytelnika, prowadzą z nim grę. Inspirują by dołączył do wspólnego z autorem wędrowania, w którym tylko pozornie nic do siebie nie pasuje, oddzielne wątki wydawać się mogą zbyt odległe od siebie. W felietonach Grzegorza Józefczuka sporo dzieje się niejako na zasadzie barokowego konceptu – zgodnej niezgodności lub niezgodnej zgodności, zaskoczenia poprzez formę i treść prowadzącego do głębszych refleksji. I wszystko tu pochodzi – w moim odczuciu – w dużym stopniu spod znaku Schulza, i nie tylko w tekstach wprost do niego i jego „miasta jedynego na świecie” […].
Chcę podziękować autorowi za jego felietonistyczne wędrowanie spod znaku Schulza. Wędrowanie, którego ścieżki – z Lublina, przez Guadalajarę, przez Kijów, Lwów i Huculszczyznę – wciąż prowadzą do Drohobycza. I za wspólnotę myśli podziękować. Nie tylko ataman Symon Petlura, o którym jest wzmianka w jednym z felietonów, doceniał znaczenie frontu kulturowego doprowadzając w 1919 roku do światowej premiery ukraińskiej pieśni wigilijnej Szczedryk – my też doskonale dziś wiemy, że bez konsekwentnych działań na froncie kulturowym trudno o zwycięstwo na „linii zero”. Dziękuję, także w imieniu Igora, że wciąż jesteśmy razem w działaniach kulturowych. Jednym wśród takich działań jest ten zbiór felietonów – z Serhijem Żadanem i współczesną ukraińską muzyką, z ukraińską wyszywanką i Psem Patronem, z Hucułką Ksenią i Szczedrykiem, z Dwoma kolorami Dmytra Pawłyczki i wiejskim pogrzebem poety na Huculszczyźnie, z Drohobyczem i Schulzem.