W przeciwieństwie do przewlekłego konfliktu ze Związkiem Radzieckim, wojna Trzeciej Rzeszy z Polską w 1939 roku była epizodem trwającym tylko pięć tygodni. Taktyka blitzkriegu zniosła fizyczny i psychologiczny dystans między polem walki a tyłami. Tereny położone głęboko poza linią frontu zostały przekształcone w pola bitwy, a cywile często stawali się równie narażeni na śmierć, jak żołnierze biorący udział w walce.

Studium amerykańskiego historyka przynosi analizę przemocy stosowanej przez Wehrmacht wobec cywilów, zarówno Polaków, jak Żydów w pierwszych tygodniach drugiej wojny światowej. Autor dowodzi, że przejście nazistowskich Niemiec do polityki zbrodni na ludności cywilnej i ludobójstwa nie rozpoczęło się w 1941 roku w Rosji, jak się powszechnie sądzi, ale w Polsce w 1939 roku. Dokonuje analizy ideologicznych aspektów polskiej kampanii, planów wymordowania polskiej elity politycznej i intelektualnej, polityki antyżydowskiej, współpracy SS i Wehrmachtu, a zwłaszcza sposobu traktowania polskiej ludności cywilnej przez niemieckich żołnierzy. W przekonujący sposób pokazuje, że inwazja na Polskę zapoczątkowała pierwszy z szeregu programów rozbudowanych zabójstw, które Niemcy wprowadziły w życie podczas wojny.