Druga część Burze na Słońcu.
Ewa znów znalazła się na rozstaju dróg. Akcja rozgrywa się w posiadłości nad jeziorem, gdzie zacierają się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. To właśnie tutaj łączą się światy duchowy i materialny oraz odbywają się rozmowy na temat przeznaczenia człowieka. Istnieje prawdopodobieństwo, że jeżeli nie w tej rzeczywistości, to przynajmniej możemy być szczęśliwi w światach równoległych. Mirka wybrała życie w świecie snów, by móc doświadczać miłości, ale w zamian wyrzekła się fizycznego ciała. Ewa wybiera rzeczywistość, ale żeby do niej powrócić, musi uśmiercić świadomą część swojej osobowości. To pełna metafor opowieść o ranach, bólu, samotności współczesnego człowieka i radykalnym wybaczeniu, które stanowi prawdziwe odrodzenie. Surrealistyczne odniesienia, mitologiczne nawiązania, przestrzeń na domysły, metaforyczna śmierć ego, fizyka kwantowa i szaleństwo na miarę Pani Bovary.