„SZCZĘŚCIE NIE JEST NAM DANE”

To opowieść o Biłgoraju sprzed I wojny światowej. Poznajemy nie tylko ulice, zaułki i przedmieścia dawnego miasta, lecz także podmiejskie wsie i przysiółki, które dzisiaj są jego częścią. Zaglądamy do żydowskich sklepików i warsztatów, sitarskich zagród i synagogi, odwiedzamy czwartkowy targ i kirkut oraz poznajemy mieszkańców: żydowskich rzemieślników, zamożnych sitarzy, ubogich wyrobników; samotników i ekscentryków, optymistów i lekkoduchów; postacie pracowite i bogobojne, tragiczne i nieszczęśliwe, przywiązane do tradycji przodków, ale i takie, które ze zdrowym rozsądkiem podchodzą do życia i religii. Ich krótkie i niejednoznaczne biografie wplecione w tok narracji tworzą wielobarwny i wielonarodowościowy pejzaż miasta. Tę wielokulturową panoramę dopełniają wzmianki o Kozakach stacjonujących w mieście, którzy spacerują ulicami miasta, w miejscowych szynkach i karczmach trwonią czas i ruble, ze znawstwem przyglądają się końskim giełdom, a w niedzielę urządzają na ryku koncerty; popie – znanemu w mieście miłośnikowi raków, którego sad kusi miejscowych chłopców, czy nielicznych unitach, którzy w tajemnicy przed władzą kultywują jeszcze wiarę i tradycję swoich przodków.
Centralną oś powieści stanowi wątek nieszczęśliwej miłości dwojga młodych ludzi: Wojtka – Polaka, który pochodzi z bogatego sitarskiego rodu z tradycjami, i Estery – Żydówki, córki ubogiego krawca. Dzięki parze głównych bohaterów poznajemy zarówno środowisko biłgorajskich sitarzy, jak i biłgorajskich Żydów – ich zwyczaje i obyczaje, święta i przesądy, codzienne zajęcia, troski i radości.