Jacek Sempoliński (1927–2012) - malarz, rysownik, pedagog i eseista, pozostawił artystyczną spuściznę liczącą ponad osiemset płócien i kilka tysięcy rysunków. Te najbardziej znane to kompozycje malowane ciemnymi błękitami, fioletami i zimnymi szarościami, spopielałe, poprzecierane, podziurawione płótna, ujawniające dramatyczne wątki eschatologiczne, „rzeczy ostateczne”. Z kolei obrazy tworzone na jasnych tłach stanowią stenograficzne zapisy, ślady, odbicia, wręcz elementarne znaki emocji i lęków. „Muszę dziś narysować prawie nic” – notował artysta w Dzienniku. I to „prawie nic” dominuje w ostatnich jego pracach na papierze i płótnie. Jedne i drugie dotykają fundamentalnych problemów z zakresu egzystencji, religii, kultury.
Sempoliński malował te same „tematy”, studiując i powtarzając je wielokrotnie: krajobrazy (z miejsc, które odwiedzał: Mochnaczki, Męćmierza czy Kamiannej), czaszkę, twarz, ukrzyżowanie, tworząc malarskie serie „o sobie samym”. Gdyż „twórczość – jak to ujął Jacek Waltoś – pojmował zapewne tak, jak utrwalona została ona na płótnach i papierach – jako moje, jedno i niepowtarzalne istnienie”.

liczba stron: 136
format: 240 x 280 mm
oprawa miękka

język publikacji: polski i angielski