Janusz Drzewucki "Środek ciężkości. Szkice o współczesnej liryce polskiej"
Instytut Mikołowski, 2016
Format: A5 (145 x 205 mm)
Okładka miękka, ze skrzydełkami
Stron: 362
ISBN: 978-83-65250-20-9

W pierwszej części książki autor prezentuje poetów Nowej Fali (Kornhauser, Krzysztof Karasek, Jerzy Kronhold, Leszek Szaruga) i ich rówieśników (Jerzy Górzański, Mieczysław Machnicki, Szuber), którym poświęcona jest część pierwsza Poeci z różnych stron. W części drugiej W kręgu Nowych Roczników omawia twórczości takich autorów, jak np. Krzysztof Lisowski, Bronisław Maj, Kazimierz Brakoniecki, Jan Sochoń, Jan Kasper, Piotr Cielesz, zaś w części trzeciej Nie tylko „brulion” pisze o twórcach debiutujących po 1989 roku, o m.in. Jarosławie Mikołajewskim, Eugeniuszu Tkaczyszynie-Dyckim, Wojciechu Kassie, Macieju Meleckim, Wojciechu Wenclu, Tadeuszu Dąbrowskim czy Jacku Dehnelu. Cześć czwarta Poeci z drugiego brzegu to prezentacja liryki poetów zmarłych w ostatnim czasie, mniej znanych lub wręcz zapomnianych: Tymoteusza Karpowicza, Tomasza Gluzińskiego, Tadeusza Śliwiaka, Kazimierza Hoffmana, Ryszarda Kapuścińskiego. W części tej znalazły się również teksty o charakterze wspomnieniowym o Marianie Grześczaku, Zbigniewie Jerzynie oraz Feliksie Netzu. Całość kończy wyznanie na temat krytyki literackiej i własnego pojmowania jej celów oraz zadań.

W literaturze, zarówno w poezji, jak i w prozie, intryguje mnie oryginalność autora i jego dzieła. Szukam nowości, ale także indywidualności, tego, co odrębne, samoistne i samoswoje. Zwalczam w sobie w sobie w miarę możliwości to, co określam zdrowym rozsądkiem krytycznoliterackim, a co jest po prostu kompleksem uprzedzeń i przyzwyczajeń. Od tego właśnie trzeba umieć się uwolnić – co zresztą nie zawsze mi się udaje – w imię oczywistości, że literatura jest sztuką słowa. Trzeba być otwartym i cierpliwym, zwłaszcza wobec utworów naruszających granice naszej percepcji; jakie nie są podobne do żadnego ze znanych już nam dzieł, jakich nie rozumiemy; jakich nie potrafimy opanować pod względem czy to interpretacyjnym, czy analitycznym.
Nie fascynuje mnie zbytnio to dzięki czemu poeci są do siebie podobni, lecz to, co ich od siebie odróżnia. Fascynuje mnie środek ciężkości poezji każdego poety z osobna. Omawiając ich zbiory wierszy: raz regularnie, raz od przypadku do przypadku, mam poczucie, że przy okazji szukam także środka ciężkości współczesnej poezji polskiej, tej jaka powstaje na naszych oczach, w tej chwili.
Janusz Drzewucki