„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego to powieść społeczno-obyczajowa z 1900 roku, będąca ważnym dziełem polskiego pozytywizmu i młodego modernizmu. Głównym bohaterem jest Tomasz Judym, młody lekarz z biednej rodziny, który po studiach w Paryżu wraca do Polski, by pomagać ubogim i poprawiać ich warunki życia. Judym zmaga się z moralnymi dylematami – jego chęć niesienia pomocy staje w konflikcie z osobistym szczęściem.

Powieść porusza temat nierówności społecznych, biedy i wykluczenia, ukazując trudną sytuację warstw najuboższych. "Ludzie bezdomni" to także refleksja nad samotnością, poczuciem misji i poświęceniem w imię wyższych ideałów. Dzieło Żeromskiego jest głęboką analizą problemów społecznych przełomu XIX i XX wieku oraz dramatycznym portretem człowieka rozdartego między obowiązkiem a osobistymi pragnieniami.

Książka w stanie bardzo dobrym, bez zniszczeń.