Punkt opatrunkowy podporucznika Markiewicza ulokował się w „zameczku”.„Zameczek” był zwyczajną fermą, zbudowaną na zboczu Maczugi i tylko dzięki podmurowaniu fundamentów, wynoszących budowlę z jednej strony pozornie w górę, zyskał tak szumną nazwę.[...] Nagle, bardzo blisko, gwałtowna strzelanina. Ktoś krzyczy – Pantery!Opatrywany ranny wali się na ziemię. Z piersi tryska fontanna krwi. Nie żyje.To natarcie niemieckie idzie prosto na punkt opatrunkowy. Chce tą drogą dostać się na Maczugę. Nie zważa na wielkie znaki czerwonego krzyża na sanitarce, nie widzi flag, powiewających na wszystkich wozach, nie zwraca uwagi na tablice ozdobione krzyżami i opaski na rękawach.Sypią się pociski, jak rzęsisty deszcz.[...] Ach wy s…syny, czego strzelacie! Czy nie widzicie, że to punkt opatrunkowy... – krzyczał, wygrażając pięścią. Ranny w udo, nie dokończył barwnego potoku słów.Już leżał na ziemi kapelan 9 Batalionu, franciszkanin, ksiądz Hupa. Biegnący do niego sanitariusz, starszy strzelec Cichocki, upadł trafiony trzykrotnie. Ksiądz już nie żył. Śmierć była natychmiastowa. Pocisk przebił serce.Pomiędzy sanitariuszami znalazł się niespodziewanie oficer niemiecki. Kapitan. Krzyczał, by zaprzestano ognia, lecz głos jego nikł w trzasku wystrzałów.[...] Idące płynnie natarcie, znajdujące dotychczas na swej drodze tylko bezbronny zespół sanitarny, trafiło na opór. Odezwały się nasze działa. Obydwie Pantery stanęły w ogniu. Trzej poparzeni SS-mani przywlekli się do sanitariuszy, których teraz bez trudu zauważyli.- Hilfe, kameraden – zaczęli prosić.Pozbawianą osłony czołgów, niemiecką piechotę siekły bez litości karabiny maszynowe Shermanów. (fragmenty książki)