Stan płyt oceniam wg skali Record Collectora

M - nowa / NM - jak nowa, ale ciut używana / EX - doskonała, ale nie idealna

VG - bardzo dobry, czyli dobry / G - dobry czyli nie dobry / F - ujdzie, czyli słaby po prostu

Jako, że ocena w większości przypadków będzie wizualna, może zdarzyć się, że płyta gra lepiej lub gorzej.

Muza SX 1262 ( 1976 ).

Zwykło się potocznie uważać, że czerwone labele to późniejsza historia i jedynie słuszne są niebieskie. W niektórych wypadkach zapewne tak, ale na początku lat 70. nie było to chyba tak jednoznacznie oczywiste. Kolor labela był w dużej mierze dziełem przypadku a zwracać uwagę należy na inne cechy, na przykład waga płyty.

W tym wypadku to typowe 120 g.

W latach póżniejszych standartem był przedział od 120 do 150 mniej więcej. To też nie zawsze dało się utrzymać, bo płyty z tego samego nakładu mogły ważyć mniej lub więcej, czyli tłoczone w tym samym czasie niekoniecznie z surowca tej samej jakości.

To nie jest wiedza encyklopedyczna, więc proszę śmiało podważać i nie zgadzać się.

Okładka VG++ ( ogólne bardzo dobre wrażenie psuje nieco wytarty grzbiet, ale jest nadal cały, bez dziur, pęknięcie dolnej krawędzi w prawym rogu - około 1 cm)

Płyta VG+/EX- ( trzy znaczniejsze acz powierzchowne rysy na stronie A, na stronie B drobne ryski, otarcia )

Wkładka nie do końca jak nowa, bowiem poprzedni właściciel zwykł był odnotowywać każde jednorazowe pzresłuchanie płyty i jest tu kilka dat od 1978 do 1987. Już wiem skąd u niektórych pewność tego, co robili 40 lat temu.

Ta i inne płyty Niemena pochodzą z drugiego obszaru płatniczego ( kto nie wie, co zacz - to taki obszar, w którym walutą międzynarodowych transakcji handlowych NIE BYŁ rubel transferowy ), więc szansa, że grane były na jakichś frezarkach typu Bambino jest znikoma. Podkreślam - ocena jest wyłącznie wizualna i innej nie będzie.