Stan płyt oceniam wg skali Record Collectora

M - nowa / NM - jak nowa, ale ciut używana / EX - doskonała, ale nie idealna

VG - bardzo dobry, czyli dobry / G - dobry czyli nie dobry / F - ujdzie, czyli słaby po prostu

Jako, że ocena w większości przypadków będzie wizualna, może zdarzyć się, że płyta gra lepiej lub gorzej.

Muza SXL 0895 ( 1973 ).

Zwykło się potocznie uważać, że czerwone labele to późniejsza historia i jedynie słuszne są niebieskie. W niektórych wypadkach zapewne tak, ale na początku lat 70. nie było to chyba tak jednoznacznie oczywiste. Kolor labela był w dużej mierze dziełem przypadku a zwracać uwagę należy na inne cechy, na przykład waga płyty.

W tym wypadku to przyzwoite 160 g.

W latach póżniejszych standartem był przedział od 120 do 150 mniej więcej. To też nie zawsze dało się utrzymać, bo płyty z tego samego nakładu mogły ważyć mniej lub więcej, czyli tłoczone w tym samym czasie niekoniecznie z surowca tej samej jakości.

To nie jest wiedza encyklopedyczna, więc proszę śmiało podważać i nie zgadzać się.

Okładka VG ( ogólne nie najgorsze wrażenie psuje wytarty grzbiet, ale jest nadal cały, bez dziur, dolna krawędź pęknieta w prawym rogu na dlugości około 4 cm)

Płyta EX- ( na stronie B trochę lekkich otarć i lekkie ryski, prawdpodobnie od jakichś paprochów, które dostały się do środka foliowej koszulki )

Podkreślam - ocena jest wyłącznie wizualna i innej nie będzie.