Historie w zbiorze OFF na pozór dzieli wszystko – różnorodność miejsc, czasów, tematyki, sposobów narracji, okresów i punktów na kuli ziemskiej, w których powstawały. Łączy je osoba autora i to, że ukazują ludzi w różny sposób naznaczonych przez los i przez to ustawionych na pozycji OFF w stosunku do świata, do społeczeństwa. Na marginesie życia, zepchnięci na boczny tor. Zachowują się irracjonalnie, kompulsywnie, wpadają w pułapkę własnej chuci, przeżywają raz po raz swoje dziecięce traumy, tłamszą w sobie lęk przed śmiercią. Naznaczeni, przetrąceni, pokręceni, zatraceni, czemuś zaprzedani, niepełni, wydrążeni, amputowani. Tacy jak niektórzy z nas.

Bohaterowie OFF są zróżnicowani - można się domyślać, że zostali posklejani z żywych ludzi, których Autor spotkał na swojej drodze. Różni ich język, horyzonty intelektualne, status materialny, a przede wszystkim rodzaj niespełnienia. Pokazanie życiorysów na różne sposoby stygmatyzowanych stworzyło swoistą klamrę, uniwersalny wspólny plan, wspólny mianownik dla tych historii. Książka napisana jest dobrze – czytelnik jest wciągany w fabułę i szata słowna nie przeszkadza w delektowaniu się nią. W większości bohaterowie, ponieważ determinowani są prostymi instynktami, muszą posługiwać się prostym (choć też zróżnicowanym) językiem i postrzegać świat w prostych kategoriach. Tak jest w istocie; na plus należy zapisać konsekwencję w kreowaniu ich wizerunków. Wielu prozaików o potoczystym stylu, wykłada się na dialogach. Zalewski na szczęście tego nie robi, nie wkłada swoich zdań w usta bohaterów, obudowując za to tymi zdaniami ich wypowiedzi – przez co wiarygodność językowa postaci nie cierpi, a powieść zachowuje swój ton. Siła tego zbioru opowiadań tkwi w ordynarności i wulgarności. Opowiadania zagospodarowują uczucia, do których nie wypada się przyznawać, które artykułowane bywają tylko w myślach i w kiblach – to pewnie dlatego recenzenci tacy, jak w opowiadaniu o Kamilu, oburzają się i głośno krzyczą, że skandal – bo kultura nakazuje. Tymczasem język takiej prozy wręcz powinien – w ramach zachowywania zasady decorum – być antyestetyczny, nieładny, nieelegancki – i taki też jest.
Książkę Pawła Daniela Zalewskiego charakteryzuje to, co powinno cechować dobry zbiór opowiadań – różnorodność i spójność: różne charaktery, sytuacje egzystencjalne, okoliczności, scenerie, a wszystko to zespolone nicią charakterystycznego, niepowtarzalnego tonu, kolorytu.