Pamiątka śmierci małżonki z 1628 roku stanowi niezwykły druk funeralny, bo utwory zebrane w trzech tematycznych księgach to niemal wyłącznie epigramaty będące popisem barokowego ingenium. Fraszki pierwszej księgi przynoszą poetycką medytację nad okolicznościami śmierci i pochówku piętnastoletniej Zofii Morolskiej, na drugą składają się epigramaty poświęcone biblijnym definicjom ludzkiej egzystencji, podkopującym wartość istnienia, zaś ostatnia księga stanowi zbiór epitafiów i trenów poświęconych przedwcześnie zmarłej. Urok tomiku sprawił, że Morolskiego pasowano na małego mistrza utworów żałobnych, a jego pomysły były chętnie naśladowane aż po początek wieku XVIII zarówno w funeralnych zbiorach wierszy, jak i na płytach nagrobków fundowanych przez wdowców zmarłym żonom.