PAMIĘTNIK GENERAŁA JANA WEYSSENHOFFA - BIAŁY KRUK Z 1904

Z portretem autora

Wydał Józef Weyssenhoff

Warszawa 1904r., Nakład Gebethnera i Wolffa, str. 251, format 13,5 x 21 cm;

TWARDA OPRAWA WYDAWNICZA PŁÓCIENNA Z BARWIONYMI TŁOCZENIAMI I ZŁOCENIAMI

Jan Weyssenhoff herbu Łabędź (ur. 11 kwietnia 1774 w Andżelmujży w Inflantach, zm. 19 maja 1848 Samoklęski Lubelskie), generałdywizji, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792, insurekcji kościuszkowskiej, wojen napoleońskich, powstania listopadowego.

Pochodził z niemieckiej rodziny Weissów, która już w XVII wieku uległa pełnemu spolszczeniu.

Służbę wojskową rozpoczął 14 grudnia 1789 w stopniu podporucznika w 8 regimencie pieszym litewskim. Uczestniczył w wojnie 1792awansując 13 sierpnia na porucznika. Po zwycięstwie targowiczan działał w sprzysiężeniu insurekcyjnym w Wilnie.

W czasie powstania kościuszkowskiego był adiutantem Jakuba Jasińskiego, na tym stanowisku awansował na kapitana. Przeniesiony następnie do 8 pułku jazdy litewskiej w stopniu majora. Po upadku powstania pozostawał poza wojskiem.

20 grudnia 1806 zaciągnął się do wojska Księstwa Warszawskiego jako adiutant gen. Jana Henryka Dąbrowskiego w stopniu szefaszwadronu. 23 lutego 1807 major w 12 pułku piechoty, a 29 lipca 1808 awansował na pułkownika, dowódcę pułku, i uczestniczył w kampanii austriackiej 1809 i moskiewskiej 1812. 3 lutego 1813 mianowany gen. bryg. jako dowódca Brygady Jazdy. Na czele brygady uczestniczył w kampanii saskiej 1813, w czasie której trafił do niewoli w Dreźnie.

Po uwolnieniu w armii Królestwa Polskiego. 20 stycznia 1815 został dowódcą Brygady Ułanów, a następnie dowódcą Dywizji Jazdy. 3 września 1826 awansował na generała dywizji. W roku 1830 zaliczono mu 28 lat i 2 miesiące „nieskazitelnej” służby wojskowej.

Po wybuchu powstania listopadowego początkowo pełnił funkcję dowódcy Dywizji Jazdy; 23 stycznia 1831 objął dowództwo całej jazdy wojsk powstańczych, lecz już 26 lutego został przeniesiony z tego stanowiska, pod pretekstem wieku, na organizatora rezerw w krakowskim. Po upadku powstania został zesłany do Kostromy. Zwolniony z niewoli w 1833, powrócił w Lubelskie, do Samoklęsk, które zakupił od Czartoryskich w 1824 r. Zmarł w 19 maja 1848 w Samoklęskach, pochowany został w przykoscielnej kaplicy rodowej w Kamionce.

Był odznaczony Legią Honorową IV i V klasy, Orderem Virtuti Militari, kawalerem Orderu Żelaznej Korony, Orderu Świętej Anny I klasy, Orderu Świętego Włodzimierza II klasy.W Królestwie Kongresowym został kawalerem Orderu Świętego Stanisława 1. klasy. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 25 lat służby.

Był członkiem loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony w 1810 roku.

brak oryginalnej okładki (jest zastępcza)