Piękna bransoletka z motywem tybetu wielokolorowa z kolorowymi koralikami i kamieniami biżuteria hande-made modna etniczna tybetańskie srebro

długość regulowana

Sztuka.Sztuka w Tybecie ukształtowała się pod wpływami kultury indyjskiej, nepalskiej i chińskiej, zyskując z czasem wyraźne cechy odrębności. Około V w. p.n.e.–VI w. n.e., głównie w zachodniej części kraju, rozwinęła się kultura megalitów. W sztuce zdobniczej utrwaliły się wpływy metaloplastyki scytyjskiej. Około VI–VII w. zaznaczały się inspiracje nepalskie. Utrwalenie pozycji buddyzmu spowodowało, zwłaszcza w rzeźbie i malarstwie, falę wpływów indyjskich, sięgającą, wraz z władzą tybetańską, w głąb ziem chińskich do Dunhuang (VIII–IX w.). Przejście władzy w ręce kleru i ustalenie systemu lamaizmu utwierdziło silne powiązania ze sztuką chińską (zwłaszcza od XVII w.). Rozkwit sztuki tybetańskiej przypadł na XVII–XIX w. Działalność artystyczna skupiała się w nielicznych miastach i wielu, często fortyfikowanych, klasztorach. Charakterystyczne budowle klasztorne i militarne tworzyły kompleksy, w których wielokondygnacyjne, proste części, murowane i bielone, kontrastowały z drewnianymi, polichromowanymi z zewnątrz pawilonami świątynnymi i mieszkalnymi, zdobionymi malowidłami ściennymi (m.in. pałace: Potala w Lhasie, Kham-pa-rdzong, klasztory: dNgul-’bye, Khrig-se, Se-ra, świątynia Dżo-k‘ang w Lhasie). Charakterystyczną budowlą kultową jest buddyjska stupa — mcz‘od-rten (np. w Gjance). Rzeźby świątynne, zwykle w stiuku, polichromowane, uzupełniano tkaninami i ozdobami; rozwinęły się: produkcja małych rzeźb brązowych, głównie o tematyce tantrycznej, i malarstwo o zrytualizowanej ikonografii i formie — malowidła ścienne, na tkaninach — głównie na jedwabiu (t‘ang-ka ‘malowane chorągwie’) oraz w miniaturach ksiąg religijnych; rozwinęła się też sztuka zdobnicza (stroje rytualne, maski, tkactwo, złotnictwo, brązownictwo, konwisarstwo, jubilerstwo).