Alcestis barcelońską oraz centon Alcesta można bez przesady uznać za najważniejsze przykłady wykorzystania mitu o Alcestis w literaturze łacińskiej, przynajmniej jeśli ograniczymy się do tekstów zachowanych do naszych czasów, a nie tych znanych nam jedynie z niewielkich fragmentów lub poświadczeń u innych autorów. Są to zarazem – jeśli weźmiemy pod uwagę czas powstania – poematy obrazujące sposób czytania tego mitu u schyłku antyku, w okresie już naznaczonym kulturą chrześcijańską, jakkolwiek, co nie mniej intrygujące, żaden z nich nie oferuje nam stricte chrześcijańskiej reinterpretacji historii Alcestis i Admeta.
Te dwa niewielkich rozmiarów utwory w znakomity sposób egzemplifikują również cechy, które można uznać za typowe dla poetyki i estetyki literackiej późnego antyku. Chodzi tu właśnie o kwestie kompozycyjne, o właściwości estetycznoliterackie, o warstwę intertekstualną, ową grę z tradycją, pełną finezji, uczoności i tego, co często w studiach literaturoznawczych określane jest jako swoista ‘samoświadomość poetologiczna’. Jeśli dodamy jeszcze fakt, że być może przynajmniej jeden z tych utworów wprowadza nas w świat antycznej literatury kobiecej (zresztą, ze względu na sam temat, przynależą tu w jakimś stopniu oba),chyba nie trzeba już dalej przekonywać, że zasługują na większą niż dotąd atencję z naszej strony.
z Wprowadzenia

Anna Maria Wasyl, filolog klasyczny i italianistka, zajmuje się poezją łacińską, zwłaszcza poetyką i estetyką literacką późnego antyku, a także wybranymi zagadnieniami medio- i neolatynistyki. Interesuje się szczególnie kulturą czasów rzymsko-barbarzyńskich (V–VII w. n.e.). Jest autorką wielu prac o tej tematyce, przede wszystkim monografii naukowych: Maksymian, Elegie (2016); Genres Rediscovered. Studies in Latin Miniature Epic, Love Elegy, and Epigram of the Romano-Barbaric Age (2011); Rzymski list poetycki. Próba opisania gatunku (2002). Zajmowała się także łacińską twórczością Francesca Petrarki, publikując artykuły naukowe jej poświęcone oraz tłumacząc niektóre utwory na język polski, w wydaniu: Francesco Petrarca, O niewiedzy własnej i innych. Listy wybrane (2004). Jest ponadto współautorką pierwszego całościowego polskiego przekładu Digestów Justyniańskich (2012–2017).