Autorka książki wykazała się ogromną wiedzą na temat malarstwa ugrupowania angielskich malarzy zwanych Bractwem Prerafaelitów. Pokusiła się o omówienie prerafaelickiego typu kobiecej piękności. Oto bowiem prerafaelicka femina nie była obdarzona ani urodą pospolitą, ani klasyczną, lecz miała w sobie coś niepokojącego, enigmatycznego. Za tym pięknem ukrywał się bowiem stygmat siły fatalnej. W kreacji prerafaelickich bohaterek dużą rolę odgrywały długie włosy, zmysłowo wykrojone usta, oczy przyciągające swym magnetyzmem. Wioleta Wenerska dostrzegła, że prerafaelici na swych płótnach ukazywali różne odcienie kobiecego piękna: od piękna niespokojnego, niebezpiecznego (Lady Lilith, La Belle Dame Sans Merci), poprzez piękno władcze (Kirke), piękno tragiczne (Ofelia), piękno melancholijne (Izabella), zawstydzone, bezbronne (Andromeda), aż po piękno uduchowione, niewinne (Beata Beatrix, Maria).