Czyn zbrojny powstania wielkopolskiego nie ma szczęścia w trafianiu do zbiorowej świadomości Polaków. O ile legionowa maciejówka czy błękitny mundur armii Hallera są dość powszechnie znane, to przybrana biało-czerwoną rozetką feldmyca czy późniejsza wielkopolska rogatywka wciąż muszą przebijać swą drogę do narodowej pamięci. Podobnie jest z powstańczymi bitwami. Trwające ponad półtora miesiąca walki, w których uczestniczyła artyleria i pociągi pancerne, ciągle nie są powszechnie znane, a nierzadko niewiele wiedzą o nich nawet mieszkańcy miejscowości, o które toczył się bój.

Problem ten w znacznym stopniu został zauważony już w okresie międzywojennym. Powstałe wówczas Towarzystwo do Badania Historii Powstania Wielkopolskiego rozpoczęło działalność wydawniczą zmierzającą do zmiany tego stanu rzeczy. Jego staraniem została wydane m.in. obszerna monografia drugiej bitwy o Szubin ze stycznia 1919 r.

Niestety, było to jedyne opracowanie tego rodzaju wydane w okresie międzywojennym. Brak takiego opracowania szczególnie widoczny jest w odniesieniu do walk na frontach zachodnim i południowym powstania. Prace wydane w okresie powojennym braku tego nie uzupełniły, wciąż brak bowiem na rynku pozycji książkowych dotyczących bitew. Pojawiają się natomiast licznie prace związane z udziałem poszczególnych oddziałów, czy też zbiorowości (udział w powstaniu społeczeństwa powiatu, gminy czy miejscowości).