Postać córki Władysława Wygnańca, księcia seniora, który po śmierci Bolesława Krzywoustego sprawował władzę zwierzchnią nad młodszymi braćmi i całym krajem, jest w historiografii polskiej zupełnie nieznana. Polscy badacze uporczywie unikają pisania i mówienia o Ryksie, nie tłumacząc tego właściwie niczym. Nie można znaleźć Ryksy w spisach i opisach księżniczek piastowskich, które wydane zostały za mąż za granice. Nie interesowała ona także popularyzatorów, choć przecież jest postacią niesłychanie malowniczą i ciekawą. Jedynym polskim historykiem, który podjął ten temat był Kazimierz Maleczyński. Jego praca, niewielka broszurka, wydana jeszcze przed wojną, napisana została z dziwną intencją. Jej celem jest przekonanie czytelnika do jednej tylko kwestii, że Ryksa, żona Alfonsa VII, cesarza Hiszpanii, nie wyszła za mąż za hrabiego Tuluzy, Rajmunda. Maleczyński usiłuje polemizować z tezami księdza Pierre Davida, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu w Coimbrze, dla którego, tak jak dla innych historyków francuskich i hiszpańskich, związek sakramentalny pomiędzy polską księżniczką i władcą Langwedocji był oczywistością. Ryksa miała aż czterech mężów, wszyscy oni byli jej przeznaczeni, nie przez Boga bynajmniej, ale przez cesarza Fryderyka Barbarossę, na którego dworze dorastała po wygnaniu z Polski. Jej ostatnim małżonkiem, był graf von Everstein, zaufany rycerz cesarza. Niniejsza książka zawiera prace trzech historyków, którzy podjęli ten arcyciekawy i porzucony właściwie temat: Pierre Davida, Kazimierza Maleczyńskiego i Hansa Dobbertina. Wszyscy oni kreślą, na tyle, na ile to możliwe, wizję mariaży polskiej księżniczki i wynikających z nich politycznych i finansowych konsekwencji.