Pustynia Judzka, jako miejsce rozwijającego się ruchu monastycznego, stanowi swoisty fenomen, którym od dawna się interesowałem. Klasztor Mar Saba, zawieszony na szczycie klifu, w miejscu zapierającym dech w piersiach, jest niemym świadkiem i potwierdzeniem okresu wielkości i sławy monastycyzmu na tym terenie. Prace archeologiczne wokół klasztoru rozpoczęto w latach 1981−1982, pozwoliły one na usystematyzowanie wiadomości na temat historii tego miejsca. Już na początku badań potwierdziły się przypuszczenia, że czasem największego rozwoju ruchu monastycznego na tym terenie był okres bizantyński (IV–VII wiek). W trakcie wykopalisk, które objęły teren 10x10 km² zbadano sześć klasztorów założonych przez Sabę.
Mniej więcej w tym samym czasie mój kolega Yizhar Hirschfeld prowadził prace archeologiczne w innym rejonie Pustyni Judzkiej i na badanym przez siebie terenie również znalazł liczne dowody na rozwój ruchu monastycznego. Możliwość równoczesnych prac archeologicznych prowadzonych w różnych częściach Pustyni Judzkiej oraz dyskusja naukowa, która była ich rezultatem, przyniosły nam obu liczne korzyści. Obaj podjęliśmy decyzję, że nasze prace staną się początkiem szeroko zakrojonych badań archeologicznych nad monastycyzmem w Palestynie. Rezultatem były prace doktorskie poświęcone temu rozległemu tematowi i łączące wyniki badań archeologicznych wraz ze źródłami pisanymi. Hirschfeld poświęcił swoją dysertację doktorską pełnej dokumentacji wszystkich pozostałości monastycznych na terenie Pustyni Judzkiej w okresie bizantyńskim. Jednocześnie, przy pomocy dostępnych źródeł pisanych przedstawił rekonstrukcję średniej statystycznej życia na tym terenie. Niedawno ukazały się dwie jego książki oparte na rozprawie doktorskiej: w jednej z nich przedstawił on katalog klasztorów na Pustyni Judzkiej, druga zaś ukazuje liczne zagadnienia i aspekty związane z życiem monastycznym tego rejonu (Hirschfeld 1990, 1992).