Samobójcy Fiodora Dostojewskiego

Samobójca Dostojewskiego tworzy niezależny byt, usytuowany na styku trzech płaszczyzn: aksjologicznej, ontologicznej oraz psychologicznej. Jest to zamknięte w osobie określonej jednostki pewne semantyczno-ideowe uniwersum, stanowiące odbicie wieloaspektowej, pogłębionej refleksji o świecie realnym i metafizycznym. Tak postrzegany bohater ogniskuje i zarazem kondensuje rozumową oraz pozarozumową wiedzę o rzeczywistości. Pełni rolę pryzmatu, poprzez który postrzegana jest zarówno filozofia Dostojewskiego, odkrywane przez niego tajemnice ludzkiej natury i duszy, ale także przemyślenia pisarza, dotyczące społecznych i politycznych realiów. Samobójstwo stanowi rodzaj medium, za pomocą którego na kartach utworów Dostojewskiego ożywa prawda o moralnej, duchowej i społecznej kondycji Rosji drugiej połowy XIX wieku. O ile wizerunki wielkich samobójców przekazują treści przede wszystkim o charakterze etycznie wartościującym oraz archetypicznym, o tyle pozostałym samobójstwom, wskazującym na ówczesną powszedniość i powszechność zjawiska, pisarz wyznaczył rolę swojego rodzaju zwierciadła społeczeństwa, które odbija wszystkie najistotniejsze problemy XIX-wiecznej rosyjskiej rzeczywistości.

Spis Treści;

01 Rosja drugiej połowy XIX wieku a zagadnienie samobójstwa

02 Typy samobójców

03 Rozdz. 3, cz. 1. Samobójcy Dostojewskiego: Arkadiusz Iwanowicz Swidrygajłow; Hipolit Terentiew

04 Rozdz. 3, cz. 2. Samobójcy Dostojewskiego: Mikołaj Wsiewołodowicz Stawrogin

05 Rozdz. 3, cz. 3. Samobójcy Dostojewskiego: Aleksy Niłycz Kiryłłow; Chłopiec w hotelu; Ola; Kraft

06 Rozdz. 3, cz. 4. Samobójcy Dostojewskiego: Potulna; NN; Liza; "Śmieszny człowiek"

07 Rozdz. 3, cz. 5. Samobójcy Dostojewskiego: Paweł Fiodorowicz Smierdiakow

08 Rozdz. 4. Samobójstwa i ich społeczne konteksty;

Wybrana bibliografia

Liczba stron: 304
Format: 147 × 205 mm
oprawa miękka