Semiotyka strukturalna w badaniach nad literaturą. Jej osiągnięcia, perspektywy, ograniczenia. W jednym z rozdziałów Katarzyna Rosner przedstawia porównanie semiotyki strukturalnej i strukturalizmu. Zaznacza, że Ferdynand de Saussuere wielokrotnie wskazywał na potrzebę stworzenia semiotyki. Semiotyką strukturalną Rosner nazywa typ badań nad sztuką, który był możliwy gdy pojęcie systemu językowego zaczęto stosować do opisu znaków nielingwistycznych. Za metodę strukturalną uznaje takie postępowanie badawcze, które charakteryzując własności przedmiotu podkreśla, że są one zdeterminowane przez szerszy układ. Semiotykę strukturalną traktuje ona jako odmianę metodologiczną strukturalnych badań nad literaturą. Przywołuje koncepcje Ingardena, ale nazywa ją niesemiotyczną, dlatego, że jedynie dwóm spośród czterech warstw dzieła Ingarden przyznaje charakter znakowy. Rosner zaznacza, że wśród strukturalnych koncepcji dzieła literackiego wyróżnić można dwie: semiotyczną i niesemiotyczną. Pisze też, że w semiotyce strukturalnej pojęciem pierwotnym stał się system, a nie znak i dokonano rozróżnienia między langue a parole.

Wydawnictwo Literackie
Kraków 1981

#semiotyka #strukturalizm #teorialiteratury #badanialiterackie #rosner #literaturoznawstwo #naukihumanistyczne #książkinaukowe #analizaliteracka #językoznawstwo