Monografia poświęcona Władysławowi Opolczykowi – przedstawicielowi górnośląskiej linii Piastów, który przeszedł do historii m.in. jako fundator klasztoru Paulinów na Jasnej Górze.
Władysław Opolczyk (1326/1330–1401), przedstawiciel górnośląskiej linii Piastów, odegrał ważną rolę w dziejach kilku krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Ten niewątpliwie jeden ze zdolniejszych monarchów drugiej połowy XIV wieku karierę zawdzięczał, prócz swoich zdolności, protekcji dworu węgierskiego. We wszystkich ziemiach, którymi w różnym czasie dane było mu zarządzać, od Węgier poczynając, przez Ruś Czerwoną, ziemię wieluńską, dobrzyńską, Kujawy, a na jego dziedzicznym księstwie opolskim kończąc, dał się poznać, jako znakomity gospodarz i organizator. Jednak wybory polityczne władcy, zwłaszcza w ostatnich latach życia, kiedy ewidentnie działał na szkodę Królestwa Polskiego, ukształtowały jego negatywny obraz, zwłaszcza w polskiej historiografii.
Niniejsza praca jest pierwszą, od ponad 120 lat, pełną monografią poświęconą Władysławowi Opolczykowi. Autor, opierając się na szerokiej bazie źródłowej i wykorzystując wyniki najnowszych badań, podejmuje próbę zmiany niekorzystnego wizerunku księcia opolskiego. Podkreślając jego zasługi na polu gospodarczym i kościelnym (m.in. fundacja klasztoru Paulinów na Jasnej Górze), stara się zrozumieć jego działania polityczne, chociaż nie zamierza usprawiedliwiać błędnych decyzji, które doprowadziły do jego ostatecznego upadku.