Uprzejmy Milicjant Irena Gumkowska Jan Kapica 1964, w dobrym stanie.

„Uprzejmy milicjant” jest zbiorem zasad savoir-vivre’u dla milicjantów, zarówno w odniesieniu do służby, jak też życia prywatnego. Książka liczy 160 stron i zawiera kilkanaście stron z czarno-białymi fotografiami. Skoro nie jest to powieść milicyjna, to po cóż ją przedstawiać? Choćby po to, by wiedzieć, czego w zakresie dobrych manier od milicjantów oczekiwano i móc porównać to z zachowaniem bohaterów „milicyjniaków”.

Książka składa się ze wstępu i kilku rozdziałów, w których jest mowa o: kulturze osobistej jako takiej, wyglądzie i umundurowaniu funkcjonariuszy, zachowaniu się w pracy wobec innych milicjantów oraz w sądzie, podejściu funkcjonariuszy do obywateli i prezentowaniu się w miejscach publicznych, zachowaniu się w pomieszczeniach służbowych, zachowaniu się w domu i w miejscach publicznych w czasie wolnym od służby, a na koniec o kulturze języka.

Ze Wstępu: „Każdy funkcjonariusz milicji jest jednocześnie przedstawicielem państwa, wykonawcą władzy, autorytetem i … zwykłym obywatelem jak każdy śmiertelnik. To stwarza nieraz trudne sytuacje, z których nie zawsze wiadomo, jak wybrnąć najkulturalniej. Poza tym od milicjanta społeczeństwo wymaga i spodziewa się więcej taktu, kultury, poprawności w zachowaniu się niż od każdego przeciętnego obywatela. Milicja nie jest jednak i nie może być wyizolowana ze społeczeństwa. Dlatego też o kulturze milicjanta można mówić tylko na tle kultury innych obywateli. Upraszczając to zagadnienie można powiedzieć, że kultura milicji nie jest inna niż ta, która cechuje ogół społeczeństwa. A z kulturą życia codziennego w naszym społeczeństwie, jak wiadomo, nie jest najlepiej”.

„Rubryka pt. „Savoir-vivre demokratyczny” w popularnym „Przekroju” cieszy się niesłabnącym powodzenie od kilkunastu lat” . Warto wspomnieć, że rubrykę tę prowadził niejaki Jan Kamyczek, czyli faktycznie Janina Ipohorska, nam znana jako Alojzy Kaczanowski – autor kryminału pt. „Rozkoszne popołudnie” oraz „Zagadek kryminalnych” inspektora Wernera publikowanych przez wiele lat właśnie w „Przekroju”.

Zasad dobrego zachowania przedstawionych w książce jest bez liku i trudno byłoby coś jeszcze do nich dodać. Niektóre z nich mogą dziwić, śmieszyć lub wzburzyć, z niektórymi możemy się nie zgadzać, a część z nich już się zdezaktualizowała. Pamiętajmy jednak, że dotyczyły one rzeczywistości lat 60. i w tych realiach są bardzo mocno osadzone.