"...Harcerstwo jest ruchem wychowawczym, prowadzącym od stu lat kolejne pokolenia Polaków drogą służby Bogu i Polsce poprzez praktyczną realizację miłości bliźniego, w myśl zasad prawa harcerskiego. Takie określenie ideowego celu tego ruchu zawarte zostało w przyrzeczeniu, które każdy harcerz składa, otrzymując Krzyż Harcerski – znak Chrystusa.
To głęboko ewangeliczne wychowanie obejmuje całego człowieka, w jego wszystkich wymiarach rozwoju. W integralnym oddziaływaniu wychowawczym harcerstwa nie mogło zabraknąć formacji religijnej. Było i jest to zgodne z założeniami twórcy skautingu angielskiego – generała Roberta Baden-Powella1, który podkreślał znaczenie wyznaniowości drużyn skautowych.
Polski skauting – inaczej harcerstwo – rozwijał się od 1911 roku w przeważającej mierze wśród młodzieży katolickiej. Od początku zatem rysowała się konieczność objęcia tego ruchu opieką religijną przez Kościół. Od pierwszych lat istnienia skautingu na ziemiach polskich wielu kapłanów, otrzymując niejednokrotnie zachętę ze strony biskupów, rozpoczęło w nim pracę. Wielu z nich, często wybitnych przedstawicieli duchowieństwa, zaangażowało się w tworzenie ruchu harcerskiego w poszczególnych zaborach. Rozwój organizacji, która w 1918 roku otrzymała nazwę Związku Harcerstwa Polskiego, nastąpił w okresie międzywojennym w latach 1921-1939. Doszło wówczas do szerokiego zaangażowania duchowieństwa w działalność harcerską. Proces ten wiązał się także z przełomem w rozumieniu nowoczesnego duszpasterstwa wśród młodzieży, który polegał na wyjściu księży ze świątyń i klasztorów do środowisk dzieci, młodzieży i starszych, aby w ten sposób zaangażować ich w aktywne życie Kościoła. Budowanie społeczeństwa katolickiego, w myśl nauki papieża Leona XIII i wypowiedzi papieża Piusa XI odnośnie do tworzenia katolickich organizacji w społeczeństwie, nakierowało Kościół powszechny na włączenie się w pracę światowego skautingu, a w Polsce Związku Harcerstwa Polskiego.."