<em>Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831 </em>stanowi ukoronowanie bogatego dorobku naukowego prof. Wacława Tokarza. Jest wzorcem wykorzystania źródeł oraz odpowiedzialności we wnioskowaniu. Była prezentacją polskiego punktu widzenia wobec rosyjskiego dzieła gen. prof. Aleksandra K. Puzyrewskiego (Warszawa 1893) o niemal analogicznym tytule i na nie gorszym poziomie. Polski autor dysponował przewagą dorobku historiografii w ciągu około 40 lat. Obu badaczy łączy świadome użycie w tytule słowa „wojna”, zamiast polskiego „bunt”. Zgadzali się więc zasadniczo co do wielkości opisywanego fenomenu historycznego; polemika dotyczyła szczegółów nieraz pierwszorzędnej zresztą wagi.

Dzieło wydane w 1930 r. powściągliwie zostało przyjęte w kręgach opiniotwórczych, w szczególności oficjalnych. Żadnej, poważnej krytyki nikt – naturalnie – nawet nie próbował. W PRL dzieło Tokarza tym bardziej nie miało możliwości zaistnienia. Rozwodziło się nad wojną polsko-rosyjską, w której lenne Królestwo porwało się – nie bez szans – na Imperium. A bohatera stanowiło szlachecko-chłopskie wojsko, nie zaś „masy ludowe”, kierowane przez partię.

Dzieło nie jest lekkie w ręku, ani też lekturze. Wydawca nie ma jednak wątpliwości, że publikacja ta dobrze służy i Czytelnikowi, i polskiej kulturze.