W deszczowy dzień zjawia się w teatrze pielęgniarka w towarzystwie syna Estebana. Ten wrażliwy, kapryśny jedynak marzy o karierze pisarskiej. Lubi sztukę Ameryki - przedtem dowiedzieliśmy się już, że czytuje Trumana Capote'a, że razem z mamą ogląda stare amerykańskie filmy. Po seansie Esteban chce zdobyć autograf. Dwie aktorki spieszą się, zatrzaskują drzwi taksówki przed nosem chłopaka, który rozpaczliwie zaczyna biec za autem. W tym miejscu widz filmu Almodóvara "Wszystko o mojej matce" zaczyna zdawać sobie sprawę, że reżyser prowadzi go w labirynt, a właściwie porzuca go w labiryncie. Chłopak bowiem rzeczywiście biegnie w deszcz, ale przecież nie goni już aktorki, nie poluje na autograf. Ucieka od matki, a jego samego za chwilę upoluje śmierć. Labirynt tego filmu ma dwa piętra - życie i teatr. Z tym że to w życiu właśnie najwięcej jest mylących przebrań, pułapek i lustrzanych drzwi. Pedro Almodóvar, hiszpański reżyser, owiany już nie tylko sławą skandalisty, ale i zasłużoną sławą wirtuoza kina, znowu balansuje na krawędzi kiczu i intelektualnej ironii, szczerego współczucia dla ludzkiego bólu i szyderczej błazenady. Mam wrażenie, że "Wszystko o mojej matce" jest w równym stopniu rezultatem udanych poszukiwań artystycznych, jak i autentycznego myślowego zagubienia Almodóvara.