Pierwsza wzmianka o parafii w Starokrzepicach pochodzi z 1267 r. Wówczas została ona zajęta przez księcia wrocławskiego i arcybiskupa-elekta Salzburga Władysława IV, a następnie przyłączona do Śląska i jednocześnie do diecezji wrocławskiej. Ten rok przyjęto również za początek powstania parafii, ponieważ nie była znana dokładna data jej erygowania. Prawdopodobnie z tego okresu pochodziła pierwsza drewniana świątynia, która przetrwała do 1736 r. Po śmierci księcia Władysława IV prawo mianowania proboszcza w Starokrzepicach należało do króla polskiego. W 1552 r. król Zygmunt II August przekazał je Zakonowi Kanoników Regularnych św. Augustyna Kongregacji Laterańskiej Najświętszego Zbawiciela, który od 1466 r. posiadał swój klasztor w pobliskich Krzepicach. Odtąd kanonicy regularni prowadzili duszpasterstwo także w sąsiedniej miejscowości, mimo że znajdowała się ona na terenie sąsiedniego archiprezbiteratu (dekanatu) oleskiego w diecezji wrocławskiej. W 1736 r. w miejscu dawnego kościoła staraniem kanoników regularnych wybudowano z drewna modrzewiowego nową świątynię. Poprzednia była w złym stanie technicznym i nie posiadała wystarczających rozmiarów, które mogłyby odpowiadać potrzebom rosnącej liczby wiernych. W 1809 r. doszło do zakończenia działalności kanoników regularnych zarówno w Krzepicach jak i w Starokrzepicach. Odtąd pracę duszpasterską w tej parafii prowadzili duchowni diecezjalni. 30 czerwca 1818 r. papież Pius VII wydał bullę: Ex imposita nobis, na mocy której doszło do reorganizacji struktury diecezjalnej na ziemiach polskich. Wówczas parafia w Starokrzepicach została wyłączona z diecezji wrocławskiej i włączona w granice diecezji kujawsko-kaliskiej. Od tej pory rozpoczął się okres zaniedbań w należytym utrzymaniu kościoła. Dopiero w drugiej połowie XIX w. udało się przeprowadzić jego gruntowny remont. W 1904 r. proboszczem został ks. Jan Patorski. Bez wątpienia najważniejszymi wydarzeniami w tym okresie były pożar modrzewiowego kościoła, do którego doszło 20 października 1908 r., a także budowa nowej, murowanej świątyni (1909–1912) oraz jej poświęcenie 16 maja 1913 r. Tego aktu dokonał bp Stanisław Zdzitowiecki. Wybudowanie nowej świątyni było możliwe dzięki wspólnemu zaangażowaniu wszystkich parafian, którzy w warunkach zaboru rosyjskiego trudnili się przede wszystkim pracą na roli i sezonową emigracją zarobkową do Niemiec. Niezwłocznie podczas zebrania parafialnego podjęli oni decyzję o konieczności wzniesienia nowego kościoła i zadeklarowali dobrowolne składki na realizację projektu, który został wykonany przez inżyniera powiatu częstochowskiego Leona Mońkowskiego i uzupełniony przez warszawskiego architekta Wiesława Kononowicza. Już w 1909 r. zostały wykopane fundamenty i został poświęcony kamień węgielny. W 1910 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wydało ostateczną zgodę na wybudowanie sposobem gospodarczym nowego kościoła. W związku z tym parafianie podjęli starania o zapewnienie środków finansowych oraz zaangażowali się w budowę poprzez własną pracę fizyczną i zapewnienie transportu materiałów budowlanych. Składki na powstający kościół, zgodnie z zatwierdzonymi listami, wpłaciło 275 rodzin z Dankowic Piasków, Kostrzyny, Kotar, Podłęża Królewskiego i Starokrzepic. W 1912 r. zwieńczeniem kilkuletnich starań parafian była ukończona świątynia parafialna wybudowana w niejednolitym stylu, z półokrągłymi oknami i wieżą w stylu neogotyckim o wysokości 37 m. Budowa kościoła pochłonęła ok. 40 tys. rub. nie licząc osobistego wkładu mieszkańców. W 1917 r. nowym proboszczem został ks. Franciszek Bieniasiewicz, który kontynuował prace związane z wyposażeniem wnętrza kościoła. W kilka lat później ta wspólnota duszpasterska powiększyła się o mieszkańców Bobrowej i Stanek. Kolejne 110 lat jej działalności zostało osadzone na wielowiekowym dziedzictwie religijnym ludności skupionej wokół okazałej świątyni.