Wysoka bylina o charakterystycznych bordowych kwiatach. Cenna roślina żywicielska motyli — modraszków nausitousa oraz telejusa. Krwiściąg lekarskie jest też ceniony jako gatunek miododajny.

Znosi półcień i okresowe susze, choć lepiej rozwija się w pełnym słońcu oraz przy stałej, wysokiej wilgotności podłoża.

Lubi grunty ciężkie i świeże lub wilgotne, ale dość przepuszczalne. Podczas letnich upałów niezbędne bywa mocne podlewanie.

Rozmnaża się go zwykle przez podział kęp, rzadziej przez siew. Wybornie wygląda wokół ogrodowych sadzawek.

rwiściąg lekarski to wysoko ceniony gatunek pastewny i zioło, święcone w wiązankach na Wniebowzięcie NMP (15 sierpnia).

Bogate stanowiska tego gatunku chronione są obecnie w ramach obszarów Natura 2000 jako gatunku wskaźnikowego dla łąk trzęślicowych oraz torfowisk niskich.

Najmłodsze, najdelikatniejsze listki można jadać w sałatkach i sosach.

Ceniony jako gatunek miododajny.

Kwiatostany są chętnie odwiedzane przez wiele owadów, nie tylko błonkówek lecz i chrząszczy.

Pozostaje rośliną żywicielską ginącej i rzadkiej w Polsce ćmy: błyszczki zosimi oraz dwu gatunków modraszków: nausitousa oraz telejusa. Gąsienice tych dwu motyli rozwijają się początkowo w kwiatostanach krwiściągu, a potem w środku mrowiska. Oba gatunki pozostają względnie pospolite w Polsce, ale bardzo nieliczne w krajach starej Unii, wymagają ochrony czynnej poprzez ustanowienie obszaru Natura 2000 oraz odpowiednie pakiety rolno-środowiskowo-klimatyczne. Z powodu swojego znaczenia osłonowego i wskaźnikowego dla tradycyjnie użytkowanych łąk telejus oraz nausitous oraz ich mrówcze „opiekunki” doczekały się wielu badań ekologicznych i genetycznych. Różnice między telejusem i nausitousem są bardzo subtelne: nausitous preferuje kwiatostany starsze niż telejus, wyrosłe wyżej na roślinie, jak również łąki rzadziej koszone toteż mocniej zakrzewione oraz o wyższej runi.
Wykorzystanie w kuchni i domowej apteczce

Młode liście krwiściągu są jadalne dla człowieka. Można dodawać je do sałatek, surówek, zup i sosów. W niektórych krajach przyrządza się je jak szpinak. Rzeczywistym skarbem są natomiast ziele i korzeń krwiściągu. Ziele krwiściągu zbiera się w czasie kwitnienia, korzeń powinno się pozyskiwać późną jesienią lub wczesną wiosną. Suszy się je w temperaturze 35-40 st. C. Optymalne są warunki naturalne – miejsca ciepłe, ale przewiewne, osłonięte od słońca.

Jako roślina lecznicza krwiściąg lekarski jest znany od średniowiecza. W XVI i XVII wieku opisano go w księgach zielarskich (m.in. Bock, Lonicerus i Matthiolus). W medycynie ludowej był używany do tamowania krwi i leczenia gruźlicy płuc. Obecnie ma znaczenie m.in. w homeopatii, medycynie chińskiej i tybetańskiej.

Wyciągi z ziela i korzeni krwiściągu działają przeciwkrwotoczne, przeciwbiegunkowo, antyseptycznie, ściągająco, przeciwalergicznie, napotnie, przeciwgorączkowo i bakteriobójczo. Roślina pobudza procesy odpowiedzialne za krzepliwość krwi. Łagodzi stany zapalne układu pokarmowego i wspomaga leczenie wrzodów żołądka. Pomaga w wielu dolegliwościach skórnych – przy trudno gojących się ranach, zapaleniu, trądziku i egzemach. Zawiera m.in. kwas salicylobinowy, saponiny trójterpenowe, pochodne kwasu ursolowego i oleanolowego, flawonoidy, kwasy fenolowe oraz taniny (elagitanina i gallotanin). Krwiściąg lekarski może być aplikowany w formie naparów (parzone jak herbata), odwarów (gotowane) lub nalewek (oparte na bazie alkoholu). Roślina wciąż nie jest szczegółowo przebadana, dlatego nie powinny jej stosować dzieci, kobiety w ciąży oraz matki karmiące.
Oferowana sadzonka na zdjęciu drugim. Wysyłki od poniedziałku do środy a na paczkomat jeszcze w czwartek.