Naturalna kolei rzeczy" powstawała przez wiele miesięcy. Słowa rodziły się wraz z kolejnymi porami roku, w ścisłym związku z naturą, z miejscem, w którym mieszkam i z moją codziennością. Chcę się podzielić z Wami tym wszystkim, co przezywam i czego jestem częścią.

Tkanka łączna

Chodzę od drzewa do drzewa.
Widzę myśli ptaków. Wykluwają się o świcie
z jajek w niebieskie cętki. Na wysokości najniższej gałęzi
wydają pierwszy krzyk. Nie dotkną ziemi. Tuż nad ściółką
rozkładają skrzydła. Unoszą tajemnice zapisane między słojami.

Wymawiam słowa, a one wyfruwają spod skrzydeł
zimorodków, wypełniają pęknięcia w korze. Twardnieją.
Jak skóra na piętach i łokciach.
Łączą nas linie papilarne, roczne przyrosty. Punkty styczne
na krawędzi liścia.

W dniu narodzin nazwano mnie imieniem rzeki. W jej wodach
dzieci szukają kamyków, kobiety robią pranie, a zwierzęta odnajdują wilgoć.

Są chwile, kiedy czuję pływające we mnie ryby.

Na dnie brzucha osiada muł. Resztki dnia. Coś, co scala mnie
z ziemią.

[Joanna Koronkiewicz]