Zrozumienie pontyfikatu Jana Pawła II stanowi wciąż zadanie i wyzwanie skierowane do każdego, komu bliska jest troska o los człowieka przełomu tysiącleci.

Papież z Polski, a ściślej- Papież z Krakowa- jak wskazuje na to tytuł tej książki, okazał się być szczególnie roztropnym przewodnikiem dla ludzi naszych czasów.

Ukazując jasne i czytelne zasady ładu w życiu indywidualnym i społecznym sam staje się często znakiem sprzeciwu- nawet wśród tych, z którymi dzieli dziedzictwo Mieszka I, Królowej Jadwigi, Kopernika, Chopina, Skargi i Wyszyńskiego.

Z wielką intuicją jeden z watykanistów, w początkach pontyfiku nazwał Papieża Wojtyłę „Nowym Mojżeszem”.
Analogii uzasadniających ten tytuł jest wiele i wiodą one nie tylko z tak spektakularnych podobieństw, jak błąkanie się zagubionych społeczeństw po pustyniach bezideowości, po złudnych ścieżkach liberalizmów i totalitaryzmów wywołujących tragedie i bolesne dramaty na skalę światową.

Naszym dniom ten został dany taki człowiek. Jan Paweł II swym słowem kierowanym do tłumów w katedrach, na stadionach, z wyżyn Urzędu Nauczycielskiego Kościoła podaje naznaczony autorytetem wykładni historiozoficznych zasad, etycznych wskazań i teologicznych odniesień pozwalających odnieść sens życia i reguły zachowań.

Jednym z takich autorów jest bez wątpienia sercanin, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego , wieloletni współpracownik kardynała Karola Wojtyły. Wielokrotnie dzielił się z innymi swoimi komentarzami do nauczania tego wyjątkowego Karola z Wadowic, wpisanego już za życia w series doctorum Inwersytetu Jagiellońskiego, obok Stanisława ze Skalbimierza, Wojciecha z Brudziewa.

Autor tej książki wplatał ów Wojtyłowy rys w swe wykłady uniwersytecie, w artykuły i książki stanowiąc mimowolnie interpretatorom pontyfikatu.
Naśladuje w ten sposób przykład swego wielkiego zakonodawcy- ks. Leona Dehona, który pod koniec XIX wielu z nominacji Leona XIII był niejako urzędowym interpretatorem społecznym encyklik papieskich.

Z kart tej książki wyłania się trudna droga do pontyfikatu widzianego jako realizacja prymatu ekskluzyjnego , ale mającego swój wyraźny słowiański rys.

Autor w niezwykle sugestywny sposób rozpieszcza bowiem wielką syntezę papieskiego nauczania na poszczególne wątki i natury.

Jest tu więc rys biograficzny, jest teologia prymatu, są analizy chrystologiczne, eklezjologiczne i pneumatologiczne.
Jest też wspólny mianownik do wielkiej teologii, jakimi jawi się być autentyczna antropologia ze swą personalistyczną i inkarnacyjną wizją dziejów.

Całość zaś wyrażona językiem komunikatywnym i nacechowanym osobistym zaangażowaniem .