Wrotycz pospolity zwalcza pasożyty, odstrasza muchy, komary i kleszcze. Był powszechnie stosowany przez nasze prababcie i babcie

Wrotycz pospolity (Tanacetum vulgare), nazywany także mlecznicą, piżmem, wrotyczem swojskim, to popularna bylina z rodziny astrowatych. Występuje w Europie, na Syberii, w Azji. Z racji tego, że nie jest wymagającą rośliną, wrotycz pospolicie występuje w Polsce porastając tereny nizinne, głównie nieużytki rolne, zarośnięte pola, miedze, pobocza torów kolejowych i dróg.
W ziołolecznictwie wykorzystuje się praktycznie całą roślinę. Zbierane są głównie koszyczki kwiatowe i zielone części wrotyczu pospolitego.
Wrotycz pospolity zawiera olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, gorycze (β-tujon, izotujon), kwasy organiczne, monoterpenoidy oraz dużą zawartość potasu.
Wrotycz pospolity przed wiekami był cenionym surowcem zielarskim, stosowanym zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie. Mlecznica wykorzystywana była w medycynie średniowiecznej. Św. Hildegardy. Mniszka zalecała stosować go przy katarze czy jako środek pobudzający krwawienie miesięczne. Medycyna ludowa wrotycz pospolity wykorzystywała głównie w walce z pasożytami układu pokarmowego, przede wszystkim w leczeniu owsicy i glistnicy.

Ziele wrotycza stosowano w zaburzeniach żołądkowych, a stosowany zewnętrznie pomagał przy bólach reumatycznych i przy naciągniętych ścięgnach. Wrotycz pospolity używano także w leczeniu trudno gojących się ran, zwichnięć, ale także przy histerii, zaburzeniach menstruacyjnych, czy przeziębieniu. Nasze babcie i prababcie wieszały wysuszone ziele wrotyczu pospolitego w szafach, by odstraszyć mole i pluskwy