"Zawiść. Źródło agresji, destrukcji i biedy" to najsłynniejsza książka autorstwa niemiecko-austriackiego socjologa Helmuta Schoecka. Wnikliwej analizie poddana została w niej jedna z najmroczniejszych, a zarazem najszerzej rozpowszechnionych ludzkich emocji, która według autora jest bezpośrednią przyczyną wielu zjawisk społecznych, zarówno o negatywnym, jak i pozytywnym charakterze.. Pozycja ta po raz pierwszy ukazała się w 1966 roku w języku niemieckim i od tamtej pory została przetłumaczona na kilkanaście innych języków, zyskując duże zainteresowanie, także wśród czytelników spoza środowiska akademickiego.

Dzieło Schoecka powstało jako reakcja na niewystraczające - w jego mniemaniu - zainteresowanie tematem zawiści wśród socjologów. Przedmiotem swoich badań autor uczynił to zjawisko w różnych aspektach, zwracając szczególną uwagę na rozmaite jego przejawy w społeczeństwie czy międzykulturowe różnice w wyrażaniu tej emocji. Wielką zaletą niniejszej pozycji jest podejście interdyscyplinarne: zawiść rozpatrywana jest nie tylko poprzez pryzmat metodologii nauk społecznych, ale także za pomocą licznych nawiązań do literatury i filozofii. Mimo wielu negatywnych konotacji, zawiść według autora jest naturalnym i normalnym zjawiskiem. Z tego względu, Schoeck jest przekonany, że nie należy powstrzymywać się od świadomego przeżywania tego uczucia, ponieważ dopiero w swojej stłumionej postaci przyjmuje ono najbardziej destrukcyjne i niebezpieczne formy.

"Zawiść. Źródło agresji, destrukcji i biedy" to książka unikatowa, która w ciągu ponad półwiecza, które minęło od jej premiery, ciągle pozostaje bezkonkurencyjna, jeśli chodzi o naukową diagnozę tego zjawiska. Za największą zasługę dzieła Schoecka można uznać zwrócenie uwagi na fundamentalną rolę, jaką odgrywa zawiść nie tylko w relacjach pomiędzy jednostkami, ale także w stosunkach społecznych o większej skali, takich jak polityka czy ekonomia.

Helmut Schoeck urodził się w 1922 roku w austriackim Grazu. Studiował medycynę, psychologię i filozofię na Uniwersytecie Monachijskim oraz Uniwersytecie Eberharda Karola w Tybindze. Lata pięćdziesiąte XX wieku spędził w Stanach Zjednoczonych, wykładając na wielu tamtejszych uczelniach, w tym Yale. Po powrocie do Niemiec, aż do emerytury piastował stanowisko profesora socjologii na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji. Zmarł w 1993 roku.