1 ogłoszenie
Bagnety i noże - Kupuj i sprzedawaj na Allegro Lokalnie
Stare bagnety wojskowe i współczesne noże cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem kolekcjonerów, pasjonatów wojskowości, amatorów bushcraftu i survivalu. Fascynacja tym typem broni białej wynika ze stosunkowo łatwej dostępności, bogatej historii oraz wielkiej różnorodności form i zastosowań. Noże można jednocześnie kolekcjonować i używać zgodnie z przeznaczeniem. Zainteresowaniem cieszą się noże wojskowe, survivalowe, myśliwskie, wielofunkcyjne, związane z określonymi regionami świata i kulturami. Nóż jest narzędziem, bronią i dziełem sztuki kowalskiej i zdobniczej. Często w jednym egzemplarzu spotykają się wszystkie wymienione funkcje. Zabytkowy nóż lub stary bagnet wojskowy to historia zapisana w stali. Im jest rzadszy, tym cenniejszy – zarówno w znaczeniu finansowym, jak i kulturowym. Pasja kolekcjonerska zaczyna się często od przypadkowo kupionego noża czy znalezionego na strychu bagnetu.
Pierwsze bagnety wojskowe pojawiły się w połowie XVII wieku. Były to modele szpuntowe, czyli obsadzane poprzez wetknięcie uchwytu w lufę muszkietu. Liczba tego typu bagnetów była tak duża, że obecnie zabytkowe egzemplarze są dostępne dla większości zainteresowanych kolekcjonerów. W XIX w. do powszechnego użycia weszły bagnety tulejowe. Jednym z najsłynniejszych i łatwiej dostępnych modeli jest bagnet kłujący do karabinu Mosin. Jego mocowanie pozwalało oddawać strzały z broni palnej bez zdejmowania ostrza z lufy. Po pierwszej wojnie światowej bagnety wojskowe uległy znacznemu skróceniu. Okazało się, że półmetrowe klingi kłujące są mało użyteczne w czasie walki w okopach i w zwarciu. Dlatego ostrza skróciły się o połowę i upodobniły formą do noży. Bagnet stał się bardziej uniwersalny: służył do walki wręcz, ale można nim było także otworzyć konserwę.
Stal damasceńska to jedna z nierozwiązanych zagadek związanych z bronią białą. Pochodzący pierwotnie z Damaszku materiał służył do wytwarzania doskonałej jakości ostrzy. W przeciwieństwie do innych odmian stali „demeszka” (nazwa staropolska) miała wyjątkowe właściwości mechaniczne. Długo zachowywała ostrość i jednocześnie była odporna na złamanie. Współcześnie produkowane noże, reklamowane jako produkty ze stali damasceńskiej, tak naprawdę powstają z tzw. dziweru. To skuwane na gorąco warstwy stali o stopniowo rosnącej twardości. Dziwer wizualnie przypomina stal damasceńską: ma strukturę złożoną z sieci warstw i wstążek. Doskonale nadaje się do produkcji noży, bagnetów i mieczy. Jednak nie jest stalą damasceńską, której produkcja ustała w XVII w. Technologia stosowana przez perskich metalurgów uległa zapomnieniu i nigdy nie udało się jej odtworzyć. Dlatego jedyną szansą, aby wejść w posiadanie noża ze stali damasceńskiej, jest zakup cennego egzemplarza, który pochodzi sprzed kilkuset lat.
Popularne w kategorii Kolekcje i sztuka:
